دانش پرستاری: از کلاس درس تا جامعه

از پالس اکسی متری در بخش های مراقبت ویژه، اتاق عمل و بخش های ریکاوری و اورژانس رایج شده است. پالس اکسی متری مقدار SPO2 را اندازه گیری می کند که منعکس کننده اشباع اکسیژن شریانی  Sao2  می باشد. پالس اکسی متری از دیوهای ساطع کننده نور برای اندازه گیری جریان ضربان دار و جذب نور توسط هموگلوبین استفاده می کند. یک گیرنده حساس که SPO2 را اندازه گیری می کند بر روی انگشت دست یا پا، کوسن یا پیشانی قرار داده می شود.

مغنی انعکاک اکسی متر گلوبین بین Sao2  و Pao2  را نشان می دهد و اسامی را برای پالس اکسی متری فراهم می آورد توجه کنید که Sao2 برابر معادل Pao2 ، میلی متر جیوه است و اغلب به عنوان منطقه بحرانی در نظر گرفته می شود.

چنانچه الکترود پالس اکسیمتری در روی ناحیه با پرفیوژن پایین گذارده شود از جمله در کودکان با ادم شدید و یا دچار شوک اندازه گیری Pao2 با مشکل مواجه خواهد شد.

با توجه به اینکه منابع نوری شدید اطراف در اندازه گیری پالس اکسیمتری مؤثر و خلل ایجاد می کند پیشنهاد می شود عضو مربوطه در هنگام کنترل با پوشش از نورهای شدید اطراف محافظت شود.

---

کاپنومتری، کاپنوگرافی
 
اندازه گیری دی اکسید کربن بازدم را کامپیوتری می گویند در حالیکه کاپنوگرافی ثبت دی اکسید کربن در دحین سیکل تنفسی می باشد. برای اندازه گیری دی اکسیدکربن از یک گیرنده مادون قرمز در محلی بین لوله تراشته بیمار و لوله ونتیلاتور که مقادیر Co2 رفعی را بررسی و آنالیز می کند استفاده می شود. البته در مواردی که بین ونتیلاسیون و پرفوزیون هماهنگی وجود ندارد مانند ARDS پیشنهاد می شود اندازه گیری Co2 با روش های دیگری از جمله ABG همراه باشد.

موارد استفاده این روش در بررسی و کنترل پاسخ بیمار به تغییرات ونتیلاتور و درمان های تنفسی، تعیین پوزیشن مناسب ETT، جدا کردن بیمار از تهویه مکانیکی می باشد از آن همچنین می توان برای کنترل مؤثر بودن احیای قلبی ریوی استفاده نمود.


منبع: اسلایدهای ارسالی از نگارین اکبری دانشجوی کارشناس ارشد مراقبت های ویژه