در اصطلاح فلسفی، به مرگی که بر اثر رسیدن نفس به آخرین مرحله تکامل و استقلال آن از بدن رخ می‌دهد، مرگ طبیعی می‌گویند. چنانکه فلاسفه، مرگی را که بر اثر حوادثی چون تصادف، جراحت و یا بیماری جسمانی که منجر به شکستگی و ناتوانی بدن می‌شود اتفاق می‌افتد مرگ اخترامی می‌نامند.
در برخی از کتب عرفانی مرگ به سه دسته تقسیم می‌شود: یک دسته همان مرگ قطعی و ضروری برای همه جانداران است که در آیه «کل نفس ذائقة الموت» به آن اشاره شده بود. آنها این نوع مرگ که شامل مرگ طبیعی و مرگ اخترامی در اصطلاح فلسفی است را مرگ اضطراری نامیده‌اند.
نوع دیگری که در اصطلاحات عرفانی برای مرگ ذکر شده، مرگ طبیعی است. مرگ طبیعی در این اصطلاح، غیر از اصطلاح فلسفی است و منظور از آن، تحول، تکامل و تغییر لحظه به لحظه همه موجودات مادی است.
دسته سوم در این تقسیم‌بندی، مرگ ارادی است. منظور عرفا از مرگ ارادی، رها کردن همه تعلقات و وابستگی‌های مادی و کسب استقلال ارادی نسبت به بدن و فنای در خداوند متعال در همان دوران زندگی طبیعی است. احادیثی چون «موتوا قبل ان تموتوا» (بمیرید پیش از آن که به مرگ اضطراری بمیرید) می‌تواند اشاره به همین مفهوم باشد.
منبع "خبرگزاری مهر"
بسم الله الرحمن الرحیم