توسط: دانشجو
فکر می کنم راهمو اشتباه اومدم
من الان دانشجوی کارشناسی ارشد پرستاری هستم
خیلی ها فکر می کنن من توانمند هستم ولی واقعا اینطوری نیست من فقط ترسوام
از بالین می ترسم
این هفته رفته بودم کاراموزی انکولوژی اطفال هر روزی که از کاراموزی بر می گشتم واسه بچه ها گریه می کردم خیلی جاها حتی تو بخش هم گریه ام می گرفت ولی خودم رو کنترل می کردم
تصمیم داشتم واسه دکتری شرکت کنم داشتم خودم رو آماده می کردم ولی می بینم من یه اشتباه رو چقدر باید ادامه بدم؟؟؟ تا کی باید ادامه بدم؟؟؟
خیلی سر در گمم هم دیگه تو سنی نیستم که برم و از اول کنکور بدم و از طرف دیگه نمی تونم واقعا با بالین کنار بیام
زندگیمو تباه کردم
************
زندگی تان را تباه نکردید راهی را رفته اید که اکنون تحلیل شما این است مناسب روحیات شما نیست.
************
توسط: فاطمه
سلام خب اگه روحیاتت به بالین نمی خوره بیا اپیدمیولوژی بخون و بعدشم برای دکترا سیاستگذاری نظام سلامت بخون. خیلی خوبه
هیچ وقت دیر نیست ....
************
توسط: سوگند
سلام بر دوست عزیز
تبریک بر قلب مهربان شما
مهربانترین ها لایق این رشته هستند دوستم بیاد داشته باش این نیز از خوش قلبی شماست که با هر درد مریض حس همدردی را در حقیقت روانه ی سیرت مهربانت می گردانی. من نیز همچون شما بودم ولیکن به مراتب آموختم و دیدیم و حس کردم مصلحت حیاتم در این رشته است خود را غرق این رشته کن نه در سطوح ابرگونه ی آن... غرق در دریای مهربان انسان باش با روحیه ی لطیفت مهربانی و همدلی را به دردمندان عرضه نما . کائنات به حرمت مهربانی و دلسوزی الهیت درد را میزداید و تو خواهی دید دستانت نگاهت رفتارت چه مسرت بخش و شفابخش خواهدبود.
آری خواهی دید
************
توسط: کاوه جعفری
رشته هایی که با بیماران سر و کار داره خیلی خوبه. یک احساس رضایت به آدم دست می ده. من حتی برای PHD هم می خوام از مراقبت ویژه برم یک رشته بالینی. آموزش مطلق منو ارضا نمی کنه.
باید به دنبال یک حرفه بود نه یک شغل.
************
توسط: آرزو
سلام. راستي چند نفر مثل من و شما در اين رشته هستد. چند نفر اين احساس را دارند و تمام مدت خودشان را مجبور به تحمل آن كرده اند اي كاش ابتدا مصاحبه برگزار مي شد و در همان ابتداي كار كساني مثل من و شما كه با عشق اما ناآگاهانه مي خواستيم وارد اين رشته شويم به راه درست هدايت مي شديم. حيف از بهترين دوران زندگيمان كه با اين اشتباه تباه شد. دوست خوبم اميدوارم حالا با آگاهي بيشتر قادر باشي براي آيندهاي كه پيش رو داري تصميم درستي بگيري و موفق باشي.
************
توسط: پرستار اورزانس
اگر واقعا چنین فکر می کنید بهترین راه برای شما تغییر رشته می باشد . ماها هم که اول امدیم در این رشنه جلاد که نبودیم همه گریه کردند و ناراحت شدند ولی باید برای نجات مریض اقدام نمود. اگر بالین دوست ندارید بروید رشته دیگر
************
توسط: ...
سلام. دوست خوبم ازت می خواهم زود تصمیم نگیری ، شاید روحیات شما با بخش انکولوژی سازگار نیست،ولی تمام پرستاری این نیست، بخش هایی مثل بخش های داخلی که بیماران دیابت و یا تنفسی چشم و پوست هستند که می توانند بخش های مناسبی باشند چون مرگ ومیر کمتری دارند من هم مثل شما بودم الان دارم از ارشد پرستاری فارغ التحصیل می شوم آینده پرستاری را روشن می بینم کم کم علاقه ات به این شغل بیشتر می شود با حضور بیشتر در بیمارستان حساسیت زدایی نسبت به ترس از بالین ایجاد می شود من حتی تصور خونگیری از بیمار برایم سخت بود و الان مهارت بالینی خوبی دارم یادت باشد زود ناامید نشو،
************
توسط: کاظم دانش
خیلی مسائل میتونه دخیل باشه. شما بالین را دوست نداری اما من دوست دارم ولی شرایط اقتصادی مناسبی برایش فراهم نیست و برخلاف میل باطنیم در رشته ای غیر از علوم پزشکی در حال ادامه تحصیل هستم اما رابطه خودم را با پرستاری و دانشگاه علوم پزشکی از دست ندادم.
توصیه من اینه اگه مشکلت با کار در بالین شدید است در زمینه ای آموزشی ادامه تحصیل بده و فکر لیسانس را از سرت بیرون کن.
آذر 1397
توسط: شهبازی
سلام اصولا بعضی بخش ها از جمله اونکولوژی و اطفال کم و بیش چنین خاصیتی برای خیلی ها دارند مثلا خود من واقعا ناراحت می شوم در این بخش ها، به خصوص اگر سابقه ی کار بالینی نداشته آید.
من خودم وقتی آمدم رشته ی پرستاری دل نداشتم یک تزریق عضلانی ببینم. الان یازده سال است سابقه ی کار دارم. و در بخش آی سی یو بزرگسالان مشغول به کار هستم. همکارمان بخش ای سی یو نوزادان به من می گویند دل کار کردن در بخش ما را ندارند و البته من هم دل کار کردن در بخش آن ها را ندارم.
اما چیزی که باعث شد بتوانم به عنوان پرستار ادامه دهم این بود که فهمیدم بیماران دقیقا یه همین دلسوزی و مهربانی احتیاج دارند. و سعی کردم احساساتم را در درجه ی اول بپذیرم و در درجه ی دوم با توجه به نیاز بیماران به دلسوزی خودم این احساسات را تعدیل کنم و با آن کنار بیایم.
اگر واقعا برایتان مشکل است می توانید در بخش پژوهش یا بخش های غیر بالینی ادامه دهید مثلا فناوری اطلاعات سلامت. ای کاش دلسوزانی مثل شما در پستهایی مثل سوپروایزر کنترل عفونت حضور می داشتند.
به هر حال به نظر من درس خواندن هرگز اتلاف وقت نیست و مطمئناً این سوادتان مفید خواهد بود حتی اگر در رشته ی دیگری ادامه دهید.
بسم الله الرحمن الرحیم