بررسی نگرش کارآموزان، دستیاران و اساتید مراکز آموزشی درمانی دانشگاه علوم پزشکی ایران نسبت به برگزاری جلسات آموزشی گراند راند
نویسندگان: مرضیه روحانی*، حمیدرضا برادران، اکرم ثناگو
زمینه و هدف : گراند راند آموزشی یک روش آموزش بالینی متداول است که در اکثر بخشهای بیمارستانهای آموزشی در حال اجرامی باشد. هدف آن فراهم آوردن فرصتی برای دانشجویان است تا اطلاعات نظری را به واقعیات عملی پیوند بزنند. هدف مطالعه حاضر مقایسه دیدگاه کارآموزان، کارورزان، دستیاران و اساتید، نسبت به گراند راند در دانشگاه علوم پزشکی ایران می باشد.
روش کار: این مطالعه، توصیفی تحلیلی روی کارآموزان، کارورزان، دستیاران و اساتید بیمارستانهای آموزشی دانشگاه ایران به تعداد 237 نفر به روش سرشماری می باشد. اطلاعات بوسیله پرسشنامه به صورت سوالات چندگزینه ای و لیکرتی جمع آوری شد و توسط نرم افزار SPSS 21 آنالیز شد.
یافتهها: 29.4درصد کارآموزان و کارورزان گراند راند آموزشی را خیلی خوب و خوب،36.3درصد متوسط و 34.3درصد ضعیف وخیلی ضعیف و اساتید و دستیاران 62درصد خیلی خوب و خوب، 27.6درصد متوسط و 10.4درصد ضعیف و خیلی ضعیف ارزیابی کردند. کیفیت گراند راند بر اساس طیف سه درجه ای لیکرت بر حسب نوع بخش: داخلی 1.89، بخش جراحی 1.87، بخش زنان 2.1، بخش اطفال 1.87 و بر حسب درجه علمی :کارآموزان 1.82، کارورزان 1.85، دستیاران 1.92 و اساتید 2.13 میباشد.
نتیجهگیری : دیدگاه دانشجویان پزشکی نسبت به گراندراند های پزشکی منفی تر از دانشجویان تخصصی می باشد. علت نارضایتی دانشجویان پزشکی شرکت داده نشدن انها در بحث های آموزشی بدلیل تعداد زیاد دانشجوی پزشکی در گراند راند می باشد. تقویت استدلال، مهارت تصمیم گیری، بیان یافته های علمی و ایجاد انگیزه در آموزش دانشجویان، اخلاق و ارتباط حرفه ای و پزشکی مبتنی بر شواهد از نقاط مثبت گراند راند می باشد.
واژههای کلیدی: گراند راند، کارآموز، کارورز، دیدگاه،
Attitude of trainee, interns, residents and attends of health centers of Iran University of Medical Sciences toward . RJMS. 2016; 22 (139) :0-0
URL http://rjms.iums.ac.ir/browse.php?a_code=A-10-1-1755&slc_lang=fa&sid=1.
روحانی مرضیه، براداران حمیدرضا، ثناگو اکرم. بررسی نگرش کارآموزان، دستیاران و اساتید مراکز آموزشی درمانی دانشگاه علوم پزشکی ایران نسبت به برگزاری جلسات آموزشی گراند راند در سال ۱۳۹۳. مجله علوم پزشکی رازی. ۱۳۹۴; ۲۲ (۱۳۹) :۰-۰