دانش پرستاری: از کلاس درس تا جامعه

 توسط: پيام آشنا

سلام
دو روز پيش بود، تو يكي از كشيكام، يه بيماري رو آوردند ظاهرا از ارتفاع سقوط كرده بود، مرد ميانسالي بود از اونا كه حالا حالا ها بايد كار كنند تا خرجي زن و بچشونو بدند... وقتي رو تخت اورژانس آوردنش بي حال بود... تو معاينات اوليه متوجه شديم درد تو مهره هاي كمر داره و پاهاش حس خوبي ندارند، يه پسر نوجوون داشت كه همراه مادر پيگير وضعيت پدر بودند... مدام مي پرسيدند چي شده؟ حالش خوب ميشه؟
عكس از مهره ها رو درخواست كردم، تو عكس يكي از مهره ها به نظر آسيب ديده بود، براي اطمينان از ميزان آسيب سي تي اسكن شد و اون اتفاقي كه نبايد مي افتاد افتاده بود بله...
مهره كمري شكسته بود و نخاع رو قطع كرده بود...
همين طور كه مشغول گزارش مريض به جراح مغز و اعصاب بودم، پسر مدام ميومد ببينه نتيجه چي شده... منم ميگفتم: چيزي نيست! ظاهرا آسيب مهره داره...

آخه اصلا باور نمي كردم كه واقعا قطع نخاع شده باشه...

جراح مغز و اعصاب اومد و خوب خيلي راحت به زن و بچه ي اون مرد گفت؛ قطع نخاع شده و كاري از دست ما ديگه بر نمياد!!!

اون لحظه احساس كردم آب سرد و ريختن رو اون دو تا بنده خدا... و جالب اينكه باز اونا مي گفتند: تو رو خدا به خودش نگيد...

هنوز عمق فاجعه رو نفهميده بودم... انگار مثلا دست يه نفر خراش برداشته... ولي خراش نبود قطع نخاع بود صحبت يه عمر عذاب و ...

كشيكم كه تموم شد و سرم خلوت شد دوباره ياد مريض ديشبي افتادم داشتم با خودم فكر ميكردم و مي گفتم: اااا ديدي چقدر راحت دكتر گفت قطع نخاع شده؟ به واكنش خودم كه فكر ميكردم باز تعجب ميكردم انگار كه هيچ اتفاقي نيافتاده... اون موقع بود كه تازه فهميدم كه چه اتفاق بدي براي اون خونواده افتاده... كي حالا بايد خرج اون زندگي رو بده... كي بايد از اون فرد مراقبت كنه و ....

نميدونم ايني كه ميگند پزشك و كادر پزشكي به مرور با ديدن حوادث پزشكي تولرانس پيدا ميكنند درسته و آيا با سنگدل شدن ارتباطي داره، يا اجتناب ناپذيره...

محمد شنبه ۱۲ مهر ۱۳۹۹
اگر قرار باشه براي هر بيمار مثل اولين دفعه سوگواري كنيد كه خودتون رو نابود ميكنيد! به نظر من اصلا اشكال نداره كه با اين شرايط وفق پيدا كنيد و يه بخشش اصلا دست شما هم نيست ، خود به خود واكنش احساسي كمتر ميشه كه بد هم نيست و شايد حتي باعث بشه به بيمار بهتر رسيدگي كنيد و تمركز بيشتري در درمان داشته باشيد. مهم اينه انسانيت در وجود شما زندست و مسئوليتتون رو به خوبي انجام بديد.

توسط:پيام آشنا

سلام

كاروز و كارآموز كه بوديم كمتر استرس مواجهه با استرسورها رو داشتيم... بيمار ميومد با ايست قلبي ما هم مثه بقيه مي رفتيم جلو حالا دكتر مسئول مثلا مي گفت فلاني برو ماساژ قلبي بده فلاني تو آمبو بزن و همينطور تا زمانيكه مريض بمونه يا بره...!

چند روز پيش تو اورژانس كد٩٩ اعلام كردن اونم بخش انكولوژي! ايني كه ميگم بخش انكولوژي منظورم اينه كه بيماراي end stage داره كه خب خيلياشون در واقع no code اند...

خلاصه تو همين اوضاع و احوال بود كه حالا دعوا بود سر اينكه از وقتي رزيدنت جراحي اومده پزشك فوريت و اسكرين مسئوليتي در قبال بيماراي كد خورده ندارند!!! البته مي شد حق رو به اونها داد چرا كه مسئوليت مديريت گروه كد براي پزشك بخش اورژانس بود كه مسئولين محترم هم پزشك رو برداشته بودند و رزيدنت رو جايگزين كرده بودند... البته حق با رزيدنت ها هم بود چرا كه كد خوردن مريض انكولوژي در حيطه ي وظايف انساني اون هست ولي در حيطه ي وظايف كاري يك رزيدنت جراحي تاكيد ميكنم جراحي نيست... چرا كه بچه ها دو سه بار سر اين قضيه با پزشك فوريت و اسكرين دچار مشكل شدند و اوني كه ضربه خورد بيمار كد خورده بود! و يه چند روز بيمارا براي تعيين تكليف مسئول گروه كد، كد نميخوردند! تا تكليفشون روشن بشه....

خلاصه اون روز بحث بين رفتن و نرفتن و تلفن به سوپروايزرو و خلاصه اينجور چيزا بود كه گفتم خدا رو خوش نمياد بزار برم بالا سر مريضه و رفتم...

رفتم ديدم نزديك ده تا همراه مريض دور مريضند و البته رزيدنت بيهوشيم بالا سر مريضه قبل اينكه وارد اتاق بشم گفتم خدايا كمكم كن من اولين باره به عنوان يه مسئول وارد گروه كد ميشم! خلاصه از خدا خواستم دستمو بگيره حداقل اينجا با اين تعداد همراه بيمار مولتيپل تروما از اتاق احيا بيرون نيام!

مريض با ريتم حدود ٣٠ تا برگشت البته مريضم واقعا no code بود كانسر متاستاتيك تخمدان به ريه....

رزيدنت بيهوشي محترم بعد از مرحله اول احيا تشريف بردند خلاصه من موندم و مريض و ده تا همراه! رفتم بالاسر مريض ديدم اصلا stable نيست و ضربانش همينطور داره افت ميكنه٢٦،٢٨،٣٠ و ... حالا جالبي قضيه به اين بود كه از كمبود پرستار پسر بيمار داشت آمبو ميزد!!!!

بهش گفتم اينجوري آمبو بزن... گفتم دستگاه ونتيلاتور پرتابل رو بيارن كه اوردن و ظاهرا خراب بود! ديدم نه با حضور اين افراد در اتاق احيا نميشه كاري انجام داد، خيلي محترمانه همه رو از اتاق بيرون كردم و دو تا خانوم پرستار و گفتم بيان داخل، در همين حين بود كه ديدم ريت قلبي شد صفر!!!! گفتم خدا خودش كمك كنه! شروع كردم به chest compression دادن و از اون طرف آمبو و خوب آمپول هايي كه لازم بود... مريض بر مي گشت و دوباره ميرفت حدود ٤٠-٤٥ دقيقه احيا كرديم ولي انگار نه انگار، گفتم الان با اين تعداد همراه مريض اگه از اتاق برم بيرون احتمالا تيكه بزرگمه گوشم باشه. گهگاه از لاي در دخترا و پسراي بيمار كار ما رو نگاه ميكردند ولي خب واقعا سعي خودمونو كرديم ولي بيمار برنگشت و ...

بعد يه نفس عميق كشيدم و رفتم بيرون گفتم ما نهايت تلاشمون رو كرديم انشاالله غم آخرتون باشه و رفتم سمت ايستگاه پرستاري كه ديدم صداي زاري و شيون بلند شد لحظه بدي بود ولي خب خيلي تشكر كردند!!! 

اون لحظه داشتم به اين فكر ميكردم كه مسئوليت كارورزي كجا و مسئوليت الان كجا... البته خيلي دلم ميخواست به عنوان اولين احيا در دوره طبابت مريض بر مي گشت ولي و ناراحت شدم ولي واقعا اگر برميگشت جاي تعجب داشت چون واقعا end stage بود، خدايش بيامرزد.

توسط:پیام آشنا

پروردگار به نگاه آسمانی شما, نگاهی دگر خواهد داشت. ایمان دارم....

نمونه هایی از کارهای دانشجویان کارورز در عرصه

اختلاف نظر با مربی در مورد تزریق سلکسان بود؛ هپارین با وزن مولکولی کمتر و از نظر قیمت گران تر

می گفتند اون یه مقدار هوایی که داخلشه باید خارج کرد بعد تزریق کرد. ما چند تا دانشجو می گفتیم این کار اشتباهه در هر صورت ...  تا اینکه کارآموزی تمام شد

در آخر ما چطوری متوجه شدیم .... یه خانمی حدود 48 ساله بهش سلکسان تزریق کرده بودند به دلیل خارج کردن هوای داخلش پوست اطراف نافش نکروز شده بود و سیاه شده بود یه جوری بود چی بگم ای کاش عکس می گرفتم

هوای داخل ویال، وقتی تزریق می کنی یه فاصله ای میندازه بین بافت زیر جلدی و پوست، دقیقا یادم نیست، و نمی ذاره اون قطرات آخر باعث آسیب به پوست بشند ....

نام نویسنده: محفوظ

اینکه بدانیم افراد بر اساس فاکتورها و معیارهای مختلف سنجیده می شوند، می تواند ما را در یافتن پاسخ این سوال که یک پزشک خوب چه خصوصیاتی دارد، یاری نماید ...

شاید دانایی، توانایی و نحوه ی احترام به بیمار سه مشخصه ی اصلی در تفکیک پزشک خوب و بد باشد.

یک پزشک زمانی پزشک خوب نام می گیرد که در سه حیطه ی فوق و البته حیطه های دیگر که در این مجال فرصت ذکر آنان نیست نمره ی قبولی بگیرد، حال ممکن است پزشکی هم عالم باشد و هم توانمند و به اصطلاح عام دستش شفا باشد! ولی اگر فاکتور سوم یعنی اخلاق و نحوه ی احترام به بیمار را نداند و شاید هم بداند و نخواهد که بداند! آنگاه است که در طبقه بندی پزشک خوب قرار نمی گیرد، که شاید از نظر خود پزشک خیلی مهم نباشد!!!

در سیستم درمانی ما متاسفانه ملاک پزشک در برخورد با بیمار در اکثر مواقع جیب بیمار! ببخشید وضعیت مالی بیمار است...، حال بیمار هرچه بخشنده تر باشد پزشک هم مهربان تر خواهد بود! بطور مثال بیماری که در مطب شخصی پزشک در بهترین نقطه ی شهر حضور می یابد و حق ویزیت بالایی می پردازد با رحمت و عطوفت فراوانی از جانب پزشک و البته منشی پزشک مواجه خواهد شد، پزشک چنان بر بیمار تعظیم می کند که گویا مرئوسی است که رئیسش را دیده! از سوی دیگر فرض کنید در درمانگاه بیمارستانی دولتی با تعداد کثیری از بیماران که حرمت همدیگر را هم حفظ نمی کنند، بیماران یک به یک با فرصت کم وارد اتاق پزشک شوند... پزشک هم با بی حوصلگی و عصبانیت هرچه تمام تر از بیمار سوالات کوتاهی می پرسد و برگه های دفترچه بیمه را سیاه می کند و در دست بیمار می دهد و خداحافظ... البته به استثنائات که کم هم نیستند فعلا کاری نداریم، منظور پزشکان با وجدان کاری بالاست...

بنابراین این نکته که مشکل کجاست؟ بایستی در جای دیگری علت را جست که خود مثنوی هفتاد من کاغذ است. پس نحوه ی برخورد پزشک با بیمار، با برخورد یک بازجو از متهم متفاوت است و یک پزشک با وجدان موظف است با بیمار همانطور رفتار کند که با خویشان نزدیک خویش رفتار می نماید. البته در این میان فقط پزشک مقصر نیست، چرا که بیماران محترم نیز متاسفانه از فرهنگ بیمار شدن! بی اطلاع و خوشبینانه تر بگوییم کم اطلاع اند، بیماری که بیمارستان را با فروشگاه اشتباه می گیرد و بی آنکه علت مهمی وجود داشته باشد تنها به فکر استفاده بیهوده از دفترچه بیمه خویش است نمونه ی کوچکی از این موارد است.

به قلم پیام آشنا

دانشجویان عزیز و همکاران گرامی

ما اغلب از پرستاران و ماماها و پزشکان گله مندیم و کمتر می شود در تحسین آن ها بگوییم، تقاضا می شود هر یک از شما تجربه ای در خصوص یک پزشک متعالی و یا پرستار و مامای متعالی و ملبس به اخلاق حسنه دارید برایمان بنویسید تا در کنار گله مندی هایمان شکرگزار خوبان نیز باشیم. سپاسگزاریم.

امان از این بخش جراحی...!

با همه ی سختی هاش تموم شد و چه جذابیت هایی که نداشت، دیروز امتحان کتبی و آسکی جراحی برگزار شد و سوت پایان بخش جراحی به خیر و خوشی زده شد. اما کشیک آخر جراحی با یه خواب همراه بود که نمی دونم چه تعبیری داشت و یا خواهد داشت ...!

ساعت های اول کشیک خبر خاصی نبود، بیمارای بخش ها و اورژانس رو می دیدم و اگر کاری لازم بود انجام می دادم، که کم کم تعداد بیمارا زیاد شد و از این طبقه به اون طبقه و از این بخش به اون بخش... خلاصه اواخر  کشیک خیلی خسته بودم و تو پاویون خوابم برد و خوابی رو دیدم که در نوع خودش جالب بود، به این شرح:

 کشیک جراحی بودم، تا اینکه متوجه یه کبوتر شدم که روی زمین افتاده، رفتم سمتش، نمی تونست حرکت کنه، از زمین برش داشتم، دیدم از هر دو بالش  خونریزی داره، و هر دو بالش شکسته، سریع تماس گرفتم با آنکال ارتوپد و ازش خواهش کردم یه نیگا به کبوتر بندازه، خلاصه قبول کرد و گفت بیار ببینمش، وقتی بردمش، دکتر ارتوپد گفت: دکتر نیاز به عمل داره!!! باید برای دو تا بالش پین بذاریم! خلاصه کبوتر و بردیم اتاق عمل! و برای یکی از بال ها پین گذاشتیم، برای بال دوم پین سایز مناسب وجود نداشت که تا رفتم بیارم، دکتر ارتوپد از اتاق عمل اومد بیرون و گفت: دیر اومدی، به همین خاطر فعلا بال دوم رو پین نمی ذاریم، انشاءالله یه بار دیگه!! هرچی خواهش کردم که دکتر بال دوم رو هم فیکس کنید تا کبوتر اذیت نشه، قبول نکرد و از بیمارستان خارج شد...

بله بعد که از خواب بیدار شدم، احساس کردم خواب نبوده، واقعیت بوده و تمام ثانیه های خواب یادم مونده بود، چند روز بعد همون ارتوپد رو دیدم و براش تعریف کردم، کلی خندید و گفت: ارتوپد کارش همینه! هر مریضی لازم باشه براش پین میذاریم، میخواد انسان باشه، می خواد کبوتر!!!

این هم از فشار و استرس ناشی از کشیک های جراحی...

به قلم پیام اشنا

چند روز پیش نزدیک ظهر درمانگاه جراحی بودم، کارورز جراحی رو پیج کردند اورژانس، چشمتون روز بد نبینه، رفتم اورژانس دیدم چه خبره! فوق العاده شلوغ بود. اتفاقا اون روز کشیک هم بودم، از یه طرف گفتند فلانی، اون خانوم که با همسرش اومده انگشتای پاشو بریده، رفته یه بیمارستان، فرستادندش اینجا، متخصص دیدتش، از دیشب تا حالا اینجاست! زحمت بخیه هاش رو بکش!

گفتم: بابا دمتون گرم، از دیشب تا حالا یه نفر نبوده بخیه های این بیمارو بزنه؟! خلاصه بخیه هاشو زدم، تو همین حین پزشک اورژانس اومد سراغم که فلانی یه مریض از شهرستان فلان اومده، وضعش خرابه، لنفوم پوستی هم داره، بیا باید با متخصص ارتوپدی در مورد بستری کردنش صحبت کنی، رفتیم مریضو دیدیم، یه آقای ۷۰ ساله، که تمام بدنش پوسته پوسته بود و مایکوزیس فونگوئیدس داشت، در اثر تروما به پای راستش، طی دو سه روز دچار تورم و زخم وسیع روی پاش شده بود، که فوق العاده بدشکل و پیشرفته به نظر می رسید.

به پزشک اورژانس گفتم: خانم دکتر، از شهرستان با دستور بستری کدوم پزشک اومده؟ گفت: جراح پلاستیک فرستادتش! ولی خودش بستریش نکرده!! در ادامه گفت: دکتر فلانی هم متخصص ارتوپد دیدتش، گفته از نظر ارتوپدی مرخصه!!!

گفتم: خوب حالا من باید چیکار کنم؟! گفت: با یکی دیگه از متخصص های ارتوپد تماس بگیر ببین چی میگه. تماس گرفتم، شرح حال مریضو دادم تا گفتم، دکتر فلانی گفته از نظر ارتوپدی مرخصه، گفت: فلانی مریض کمپلیکس! تو سرویس من نخوابونش!!! من بستریش نمی کنم!

با خودم گفتم، خوب میدونم مریض کمپلیکس اگر نبود که با شماها تماس نمی گرفتم!!! خلاصه گوشی رو گذاشتم دیدم از یه طرف پزشک اورژانس، از یه طرف پسرای بیمار و از یه طرف بیمار زل زده بودند به من، ببینند نتیجه چی شده، چنان نیگام میکردند که انگار من مسئول بستری ام! به پسرای بیمار گفتم متاسفانه کسی حاضر نمیشه ایشون رو بستری کنه... دیدم فوق العاده ناراحت شدند و نا امید گفتند از راه دور اومدیم و...، اون لحظه، برام لحظه ی بدی بود، داشتم با پزشک اورژانس همفکری می کردم تا اینکه یه لحظه به ذهنمون رسید که به یکی دیگه از متخصص های ارتوپد که البته آنکال بعد از ظهر هم بود تماس بگیریم!

پزشک اورژانس گفت: فلانی این دفعه هم مثل قبل ممکنه قبولش نکنند، گفتم: نگران نباشید، بسپرید به من! تماس گرفتم با دکتر فلانی که البته یه استاد تازه وارد هم بود! شرح حال مریضو خیلی خلاصه دادم، وبی اونکه بگم ارتوپدهای قبلی از پذیرشش خودداری کردند، فقط گفتم: جراح پلاستیک ایشونو تو سرویس خودشون بستری نکردند، در جواب با اطمینان گفت: مریضو تو سرویس من بخوابونید! گفتم: ممنون دکتر، خدانگهدار! تا به پسرای بیمار و بیمار گفتم از خوشحالی تو پوست خودشون نمی گنجیدند انگار که بیمار درمان شده داره میره خونش!!!

فردا صبحش تو گزارش صبحگاهی اولین استادی که اومد همون ارتوپد بود، انگار کشتی هاش غرق شده بود! با ناراحتی اومد تو، یه نیگا بهم کرد گفت: ببینید بچه ها، شما کارورزها چشم و گوش استاد تو کشیکاتون هستید، باید به من می گفتید که دو تا ارتوپد دیگه مریضو بستری نکردند! مریض خیلی وضعش خرابه!! البته من مریضو درمان میکنم، ولی...! در جواب گفتم، دگتر باید ببخشید ولی اورژانس خیلی شلوغ بود، فرصت دادن شرح حال کامل بیمارا نبود!!!

 

به قلم پیام اشنا

از سری خاطرات من و اورژانس